Een dankbaar onderwerp, het Centraal Station Antwerpen. Dit station heeft een fantastische uitstraling. Ik was er op een dag dat er een staking was, waardoor het rustig was op het station. Een geweldige gelegenheid om foto’s te maken zonder al te veel mensen. Natuurlijk geven mensen een extra dimensie aan een station. Zonder mensen geen station. Maar dit was een mooie kans!
Voordat je het station ingaat wandel je langs het paleisachtige gebouw van de Zoo van Antwerpen. De art-nouveau-ingang, met zijn leeuwenbeelden en gebogen lijnen, lijkt bijna een voorproefje van wat je binnen in het station te wachten staat. Ik maak mijn eerste foto precies daar: de poort van de Zoo, alsof ik niet alleen een station, maar een hele stad van verhalen zou binnentreden.
Eenmaal binnen in de stationshal is het even stil worden. Zelfs zonder reizigers voel je hoe dit gebouw zindert van geschiedenis. De tweede foto die ik maak laat de hal in volle glorie zien – uitgezoomd, met de indrukwekkende koepel en het licht dat door de ramen naar binnen stroomt. Er hangt een soort gewijde sfeer, zoals je soms ook in kerken kunt ervaren.
Daarna ga ik dichterbij. De grote stationsklok trekt mijn aandacht. Tijd in een station is iets bijzonders: altijd in beweging, altijd bepalend. Ik zoom langzaam in. Op de derde foto zie je de klok omringd door versieringen van steen, symmetrie, en grandeur.
Verderop een andere klok, ik klik opnieuw. De wijzers staan stil, maar mijn camera registreert het moment. Foto vier is een close-up. Tijd gevangen in een stille dag.
Als laatste draai ik me om en loop ik richting de perrons. De hal met de stalen overkapping strekt zich als een kathedraal van glas en ijzer boven me uit. Hier neem ik mijn vijfde foto: mijn hand steekt even in het beeld, als teken dat ik er ben. Alsof ik wilde zeggen: dit moment, deze rust, deze plek – ik was er, ik zag het, en ik nam de tijd.
Technische noot voor de liefhebber
Alle foto’s maakte ik met mijn smartphone. De kunst zit ‘m niet in het toestel, maar in het kijken. Let vooral op hoe het licht in de hal verandert, hoe lijnen je blik leiden naar het centrum, en hoe details – zoals de klok – een verhaal kunnen vertellen als je er net wat langer bij stilstaat.
