meneer simmering

Daar zit ik, in mijn eigen tuin, in een lekker voorjaar zonnetje.
Het boek is uit.
Bij sommige boeken heb je dan zo’n gevoel. Een gevoel dat je niet wilt dat het klaar is.
Een soort melancholie overvalt me na het lezen van ‘Het Zoutpad’.

Zuidwest Engeland, het South coast path

Een soort melancholie omdat je mensen hebt leren kennen door het boek met wie je opgetrokken bent. Mensen die hun leven met je hebben gedeeld. Raynor en Moth delen hun bestaan met mij als lezer.

Het Zoutpad neemt de lezer mee op reis naar het zuidwesten van Engeland. Over oude wegen lopen ze, alles wat ze hadden zijn ze kwijt. Het enige wat nog kon is wandelen. En eigenlijk kon dat ook niet.

Je wordt meegenomen langs de paden, over de kliffen, door de struiken, over verlaten stranden.
Elke bladzijde sleurt je door het bestaan van twee mensen die elkaar hebben, 45 pond per maand kunnen besteden en hun best doen om weer wat van het leven te maken.

Ze zijn op elkaar aangewezen, op hun tent, gastvrijheid van mensen, maar vooral op het pad dat ze volgen.

Niks te verliezen

Zonder schaamte vertelt Raynor Winn dat ze aan de grond zitten, dat ze niks meer hebben. Over hurken in de struiken om hun behoefte te doen. Over repen caramel die ze meenemen, zonder te betalen omdat ze simpelweg niets meer hebben.

Over de ziekte van Moth, het doorzettingsvermogen en de geweldige natuur die ze steeds meer eigen kunnen maken, waar ze steeds intenser onderdeel van worden.

Wat een boek. Intens, meeslepend, meegenomen worden op een pad, dat je aan het einde van het boek zelf wilt lopen.

Het boek is uit. Ik trek mijn jas aan. Ik loop, even alleen zijn, ik loop naar ons eigen kleine strand.

De zon verdwijnt achter de horizon. En door te wandelen voel ik me ineens verbonden, met mensen die wandelen. Mensen die ervoor kiezen om los te komen van de dagelijkse sleur van ons bestaan en alleen maar de ene voet voor de andere willen zetten!